การเขียนบทความให้น่าอ่าน ไม่น่าเบื่อ

เวลาตรวจสอบไวยากรณ์และคำผิด ให้พิมพ์บทความใส่กระดาษจะดีกว่า ใช้ดินสอหรือปากกาในการตรวจไวยากรณ์และคำผิด จากนั้นกลับไปแก้ไขในคอมพิวเตอร์

ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาภาวะผู้นำและนวัตกรรมการบริหารการศึกษา

“ไม่มีคำว่าสายเกินไป” เป็นแค่ประโยคปลอบใจตัวเอง

เขาก็พบว่าควบคุมอารมณ์ไม่ให้โกรธนั้นง่ายกว่าตอกตะปูเป็นไหนๆ

นั่นครับ สมรภูมิอันสวยงาม ที่เหล่านักเขียนต้องมีชีวิตรอดไปให้ได้

ตัดข้อมูลที่ขัดแย้งในบทความหรือกล่าวถึงสิ่งที่ขัดแย้งออกไป หรือแสดงให้ผู้อ่านเห็นว่าข้อมูลที่ขัดแย้งนี้ไม่สำคัญต่อพวกตน

ทำงานเงินเดือนขั้นต่ำ – กราฟิกดีไซน์เงินเดือนขั้นต้น

“ดูแลตาของฉันให้ดีด้วยนะ..ที่รัก” ข้อคิด : เมื่อสถานการณ์เปลี่ยนไป จิตใจของคนก็เปลี่ยนตาม

ยอมเลือกสักถุง แล้วตกเป็นเมียของเจ้าหนี้ชราไป เพื่อไถ่หนี้ให้พ่อ

เป็นอีกหนึ่งบทความที่ส่วนตัวก็ชอบมาก เพราะหลายคนอาจไม่เข้าใจว่าความอิจฉาเกี่ยวอะไรกับความสุขของเรา ทั้งที่ เราอาจเป็นเช่นนั้นอยู่ก็ได้นะ

ต่อมามีชาวสวนคนหนึ่งแบกผักมาเต็มหลังผ่านมาเจอก้อนหิน เขาวางสัมภาระไว้ข้างๆ และเข้าไปเข็นก้อนหินออกจากเส้นทาง ปรากฏว่ามีถุงเงินวางอยู่ใต้ก้อนหิน เมื่อเขาเปิดออกจึงพบว่ามีเหรียญทองจำนวนมากและจดหมายจากพระราชาอยู่ในถุงนั้น ในจดหมายเขียนว่า “ทองพวกนี้มีไว้ให้สำหรับผู้ที่ย้ายหินออกจากถนน” ข้อคิด : บทความ อุปสรรคทุกอย่างที่เจอในชีวิต ล้วนเป็นโอกาสให้เราได้ลองแก้ไขมัน สำหรับคนขี้เกียจก็จะได้แต่บ่น ไม่มีทางที่จะมีหัวใจแห่งความเอื้ออาทรและพบเจอสิ่งดีๆ ที่จะผ่านเข้ามา

ส่วนตัวผมคิดว่า งานเขียนทุกงานจะมีจิตวิญญาณของคนเขียนแฝงอยู่เสมอ เหตุเพราะต้นกำเนิดไอเดียต่างๆ มักมาจากตัวคนเขียนครับ สิ่งละอันพันละน้อยที่อยู่รอบตัวเรา ไม่ว่าจะละเอียดยิบย่อยเช่นกับข้าวที่เรากินในแต่ละวัน ไปจนถึงสถานการณ์บ้านเมือง ทุกอย่างถูกเปลี่ยนเป็นไอเดียได้โดยที่เราไม่รู้ตัว

“งานเขียนคือสมรภูมิอันสวยงามที่ถูกแต่งแต้มด้วยหยดหมึกแห่งจินตนาการ”